Filozoflar kavramları severler. Hatta cömert bir kavramsallaştırma alışkanlığa sahiptirler.

Yaptıkları tanımlarda ya dinin kökenine inerek dindarlığın anlamına ya da dinin, insan ve toplum hayatındaki rolüne odaklandıkları görülür. Bununla birlikte çok bariz bir etki de şudur: Filozofların genel yaklaşımı dini, nasıl tanımladıklarını etkilemiştir. Örneğin Weber gibi esentialistler (özcüler) dinin anlamına, Durkheim gibi fonksiyonalistler (işlevselciler) ise dinin kişisel ve toplumsal faydasına yoğunlaşır.

• Arnold Toynbee (1975): Din, bir insanın, insanın dünyası hakkındaki tüm endişesidir.
• Peter L. Berger (2017): Kutsal kozmos ile oluşturulan beşerî girişimdir.
• Emile Durheim (1917): Din, toplumsal bir faaliyettir; önemli bir toplumsal kontrol ve meşrulaştırma aracıdır. Din, bir grup deneyimidir. Dinin temelinde totemizm (kutsallık fikri) bulunur ki o aile, hukuk, ahlak gibi kurumların kökenidir.
• Francis Bacon (1621): Militan ateizmi savundu. Ona göre din, toplumun en kuvvetli zinciridir.
• James George Frazer (1941): Din, büyüdür. Kültür; büyüden dine, dinden bilime geçen üç evre sergilemiştir.
• Sigmund Freud (1939): Kişinin bunalımdan kurtulması, şahsiyet kazanması için bulduğu bir yöntemdir.
• Goerg Simmel (1918): Yaşamın yaratıcılığının bir parçasıdır ve toplumsallaşmayı sağlar.
• Henri Bergson (1941): Toplumların bilimsiz, sanatsız ve felsefesiz olabildikleri fakat onsuz olamadıkları şeydir.
• Herbert Spencer (1903): Dini kökeni, bilinemezlik ve bilinmeyen şeydir. Bilimsel ilerleme, dini ortadan kaldıramaz çünkü daha önce din tarafından dünyaya atfedilen gizem, bilimsel açıklamanın bittiği noktada işlemeye devam edecektir.
• James L. Christian (D. 1927): Din, insanın varlığının anlamı ile ilgilenmesidir ve kişinin katılımının derinliği, dininin derinliğidir.
• Joachim Wach (1955): Kişinin tanrı ile ilişkisidir.
• Julian Huxley (1975): Din, kutsalın bir duygusudur.
• Karen Amstrong (D. 1944): Din, bir şeylere inanmaya değil, belli bir şekilde davranmaya bir çağrıdır yani eylem çağrısıdır. Din, şiddetle bir arada bulunmaz. Tarihsel olarak devlet inşası süreci tarafından gasp edildiğinden din şiddete alet edilmiştir.
• Kwame Anthony Appiah (D.1954): Belki de din diye bir şey yoktur.
• Lactantius (320): İnsanları birbirine ve tanrıya bağlayan bağdır.
• Ludwig Feuerbach (1872): İnsanın doğal güçler önündeki korkusunun fantastik bir yansımasıdır.
• Paul Tillich (1965): Din, insanın nihai olanla ilgili nihai kaygısıdır.
• Melford Spiro (2014): İnsanüstü varlıklarla kültürel etkileşimdir.
• William James (1910): Kişisel bir deneyimdir. İnsanların, bilim tarafından doğrulanmayan fikirlere inanma seçeneği vardır.
• Murtaza Zebîdî (1791): Akıl sahibi insanları kendi tercihleriyle bizzat hayırlı olan şeylere götüren ilâhî bir kanundur.

Din, tüm yaşam ve evren hakkında bir görüş sunmaya ve gezegenin her yerinde insanların aklına gelen en temel ve önemli soruların tümüne olmasa da çoğuna yanıt sunmaya çalışır.

Felsefe ise insanoğlunun geliştirdiği en eleştirel ve kapsamlı düşünce sürecidir. Felsefenin hem eleştirel hem de kapsamlı olduğu yerde din oldukça farklıdır. Din kapsamlıdır ancak eleştirel değildir. Din tarafından sunulan cevaplar, çoğu zaman akıl ve mantığın dikkatli bir incelemesine tabi değildir. Gerçekten de birçok dini inanç mantığa meydan okuyor ve mantıksız görünüyor. Dinin temeli inançtır. Felsefe ise inanç ve inanç sistemlerinin bir eleştirmenidir.

Teoloji (Tanrı araştırmaları), dini inançları rasyonel bir şekilde düşünmekle ilgilenir ancak inancı varsayar. İlahiyatçılar (teologlar), inançlarını daha açık bir şekilde göstermek ve mümkün olan her yerde inançların aklın emirlerini karşılamasını sağlamak için aklı kullanır. İlahiyatçılar, temel veya temel ve bir anlamda olası inançsızlığa veya gerçekten eleştirel analize tabi olmayan bir dizi inançla başlar. Filozoflar, herhangi bir düşünce veya inanç sisteminin tüm varsayımlarını ve varsayımlarını inceler, hatta ararlar. Filozoflar için inanç üzerine kabul edilecek hiçbir fikir yoktur.

Din felsefesi ise bir tanrının varlığı veya inanç eylemlerine dayanma varsayımı olmaksızın dini meseleler ve endişeler hakkında rasyonel düşünmedir. Filozoflar dinin doğasını ve dini inançları incelerler.

Geçen yüzyılda dünyanın dört bir yanındaki filozoflar, incelemelerini yeniden dini inançların, dini dilin ve dini zihniyetin doğasına odakladılar. Gerçekten de bazı filozoflar, dinin kendisinin doğası veya özü hakkında eleştirel düşünmeye ve diyaloga girmişlerdir.

Felsefe, din hakkında tüm yönleriyle eleştirel düşünmekle ilgilidir. Dini inançlar hakkında eleştirel düşünmek, onların çeşitli şekillerde kusurlu olduklarını gösterebilir. Bu, felsefenin dini inançları çürütmeye çalıştığı anlamına gelmez. Felsefe, dini inançların ampirik iddialar olmadığını, sadece bu inançlar olduğunu ortaya koymaya çalışır. Din dili, sıradan bir dil değildir ve kesinlikle bilim dili değildir. Felsefe bunu anlamamıza yardımcı olur.