İyi olma arayışı, kötülüğe giden bir yol mu?

Film, bilge bir Budist rahip ve onun öğrencisi küçük, masum bir çocukla başlar. Birkaç yıl sonra, genç bir kadın iyileşmek için gelir ve kaos başlar: Kadın ve oğlan ilişkiye girerler ve oğlan kadını şehre kadar izler. Birkaç yıl sonra, şimdi 30’lu yaşlarının başlarında, iki dedektif tarafından takip edilen bir erkek geri döner. Kadını kıskançlıktan öldürmüştür: Böylece bir kadına duyulan sevginin bağlanmaya yol açacağı, bu bağlılığın ise cinayetle  sonuçlanacağı konusunda insanları önceden uyaran yaşlı keşişin kehaneti gerçekleşmiş olur. 

Burada yapılacak ilk şey, filmin döngüsünü kelimenin tam anlamıyla kendisinden daha fazla anlamaktır: Genç adam, başka bir erkek için onu terk ettiğinde sevgilisini niçin öldürür? Onun aşkı neden bu kadar sahiplenicidir?

Seküler yaşamda, herhangi bir adam bu terk edişi, çok acı verse de kabullenir. Öyleyse keşişe bunu yaptıran Budist keşiş eğitimi olabilir mi?  Ya cinayet de dahil olmak üzere, bir kadının sadece şehvet nesnesi olarak görülüp öldürülmesi için kışkırtılması, filmin ortaya koyduğu tüm bu doğal döngü, Budist evrenin bir parçası ise?

Tinin Görüngübilimi’nde Hegel, “Kötülük, etrafındaki kötülüğü algılayan bakışta bulunur” diye yazar. Kim Ki-duk’un filmi, bu görüş için mükemmel bir durum sunmuyor mu? Kötülük yalnızca insanın sahip olduğu şehvet değildir; kötülük aynı zamanda keşişlerin kötülük olarak sahip olduğu şehveti algılayan çok kopuk bir bakış açısıdır. Bu, felsefede refleksivite olarak adlandırdığımız şeydir: Bir şeyleri kınadığımız nokta, bu şeylerin kendisinin bir parçası olabilir.

Slavoj Žižek

Uluslararası Birkbeck Beşeri Bilimler Enstitüsü Direktörü

Çeviri Elif Akçay

Kaynak: The guardian.com